Rozdział 7: Myślę, że stworzycie wspaniałą parę.

Hej! :)

Przepraszam, że rozdział dopiero dziś, ale wcześniej nie miałam czasu. Ostatnio wkręciłam sobie Isco i ciągle tylko o Nim piszę, ale nie martwcie się, Davidek zawsze będzie występował w moich opowiadaniach :)

Nowe rozdziały pojawiły się również na:

DEMA-MILLOR

SKRADZIONE-SERCA

AMOR-CAPRICHO

PS. A TO MAŁY LUCA VILLA <3 CÓŻ ZA PIĘKNY BOBASEK :D

 ~*~

    Dziś czekał na Davida bardzo ciężki dzień. Trening i rozmowa z Alexisem. Oczywiście tego drugiego nie musiał robić, ale chciał pilnować Carlesa, który może przeholować, a nie chciał, by zrobił coś złego. Musi dać szansę Chilijczykowi na jakieś wyjaśnienia.
    Przebrał się w strój treningowy i ruszył na murawę, gdzie większość piłkarzy już czekała na trenera. Przez pierwsze piętnaście minut trwała rozgrzewka, a później przygotowania do ligowego meczu, który rozegrają w sobotę. Villa rozmawiał z trenerem i ma wyjść w pierwszym składzie.
    - Ten kretyn jeszcze normalnie trenuje - prychnął Puyol, kiedy zjawił się obok bruneta. - Mam ochotę go zabić!
    - Spokojnie, Carles.
    - Spokojnie?! - warknął tak głośno, że wszyscy się na niego spojrzeli.
    Jego spojrzenie skrzyżowało się ze spojrzeniem Alexa, który doskonale wiedział o co chodzi kapitanowi. Nie miał za bardzo zadowolonej miny.
    - Porozmawiacie później, więc teraz ćwicz - mruknął i poklepał go po ramieniu. - Zmieńmy temat.
    - Na jaki?
    - Chcę zaprosić Rię na mecz.
    - Dobry pomysł! - uśmiechnął się Puyol i zrobił głupkowatą minę. - Wiedziałem, że ci się spodoba.
    - Nie chodzi o to, że mi się podoba, tylko chce być miły. Czy to coś złego?
    - Oszukujesz siebie, Villa - odparł i uśmiechnął się głupkowato.
    Nie odpowiedział nic, tylko zabrał się za trenowanie. Oczywiście cały czas pilnował kapitana, aby nie zrobił głupoty. Po godzinie trening się skończył i piłkarze skierowali się do szatni.
    - Sanchez, musimy pogadać! - usłyszał głos Puyola, który właśnie podszedł do Chilijczyka.
    Postanowił tam podejść i trochę uspokoić Carlesa, który zawsze przesadza. Może jednak Alexis nie zrobił nic złego?
    - Jeśli chodzi o Carmen, to nie mam zamiaru ci się tłumaczyć.
    - Coś ty powiedział?! - prychnął Puyol, łapiąc go za koszulkę. - Potraktowałeś moją siostrę, jak śmiecia! Nie myśl sobie, że będę to tolerował.
    - To jest sprawa pomiędzy nią, a mną - odpowiedział spokojnie Sanchez.
    - Nie, Alexis. Kryłem was, bo sądziłem, że ją kochasz.. - warknął David, podchodząc do niego bliżej. - Ciesz się, że jeszcze nie masz nic złamanego, bo Carles jest wściekły i wcale mu się nie dziwię. Jak mogłeś zrobić coś takiego?!
    - To była nasza wspólna decyzja. Carmen powiedziała, że już dłużej nie może tak udawać, a ja nie mogłem teraz rozstać się z dziewczyną - wytłumaczył Chilijczyk. - Przykro mi, że się tak stało.
    - Czyli teraz nagle się odkochałeś? - zapytał obrońca.
    - Nie. Ale teraz nie mogę być z Carmen. Przepraszam, ale śpieszę się - mruknął cicho.
    - Zejdź mi lepiej z oczu, kretynie - syknął Puyol.
    Alexis szybko się przebrał i wyszedł ze szatni. Villa natomiast próbował uspokoić swojego przyjaciela, który był wkurzony. Doskonale go rozumiał, bo Sanchez zachował się jak prawdziwy dupek.

    Ria razem z Carmen postanowiła wykorzystać ładną pogodę, by przejść się po Barcelonie. Szatynka miała na sobie luźne rzeczy, w których na co dzień nie mogła nosić. Jako pani adwokat musi być ubrana na galowo i stylowo.
    - Jak dobrze, że dziś już piątek. Cieszę się, bo w soboty nie pracuje - powiedziała zadowolona blondynka, kiedy spacerowały uliczkami stolicy Katalonii.
    - Ja również. Ale niestety i tak muszę przejrzeć kilka papierków..
    - Współczuje ci. Nigdy nie myślałaś o zmianie zawodu?
    - Nie - Ria pokręciła przecząco głową i uśmiechnęła się lekko. - Mój ojciec był prokuratorem, a mama adwokatem. Teraz czuje się z nimi poprzez pracę związana.
    - Ale nie wydaje ci się to nudne?
    - Może czasem, ale cieszę się, że mogę pomagać ludziom - odparła szatynka. - Ty za to masz bardzo ciekawą pracę.
    - Bardzo to lubię. Mój brat jest moim ulubionym klientem - zachichotała, puszczając do niej oczko. - Kocham jego loczki.
    - Są bardzo.. Charakterystyczne.
    - Tak, to prawda - zaśmiała się cicho i spojrzała na szatynkę. - Czy ty i David? No wiesz..
    - Nie, nic z tych rzeczy - odparła Ria z lekkim uśmiechem. Może w głębi serca chciała, aby David zaprosił ją na randkę, ale na razie traktowała go jak swojego klienta. - Tylko dla niego pracuje.
    - Słyszałam, że zaprosił cię na obiad.
    - Tak. Nie wiedziałam, że poza miastem mogą być takie świetne knajpki.
    - W mieście też jest kilka. Pokażę ci je kiedyś - odparła blondynka i puściła oczko do Rii.
    Szatynka czuła się dobrze w towarzystwie młodszej siostry Puyola. Nie brakowało im tematów i dodatkowo mogła poznać miasto. Czuła, że może się zaprzyjaźnić z Carmen, co bardzo ją ucieszyło. Potrzebowała tutaj zaufanej osoby.
    - Moja droga, ja muszę już spadać, bo mam ważne spotkanie. Zobaczymy się niedługo, dobrze? - powiedziała Carmen i pożegnała się z panią adwokat.
    - Okej - odpowiedziała cicho szatynka i wróciła do domu.

    Po obiedzie Ria postanowiła zajrzeć do dokumentów, które musiała na jutro uporządkować. Aktualnie prowadziła kilka spraw i musiała wszystko przejrzeć, by nie zawieść swoich klientów. Najbardziej martwiła się o rozwód napastnika FC Barcelony, który będzie trudny. Dowiedziała się, że żona Davida chce utrudnić mu spotkanie z córeczkami. Ona, jako jego adwokat, nie mogła do tego dopuścić.
    Kiedy skończyła wszystko przeglądać do jej drzwi zadzwonił dzwonek. Odłożyła wszystkie teczki oraz segregatory i ruszyła do drzwi, w których zobaczyła Ville.
    - Cześć - przywitała się i wpuściła go do środka. - Chcesz herbaty?
    - Nie, dziękuję. Ja tylko na chwilę - odparł cicho, siadając na kanapie.
    - Coś się stało? - zapytała z zatroskaną miną szatynka.
    David miał poważną minę i trochę się przestraszyła. Miała nadzieje, że nic złego się nie stało.
    - Nic - zaprzeczył, posyłając jej szeroki uśmiech. - Mam coś dla ciebie.
    - Co takiego?
    - Bilet na mecz. Mam nadzieje, ze przyjdziesz - odpowiedział radośnie. - Mecz jest jutro. Wiem, że to dość późno, ale miałem problemy z dostaniem tego biletu.
    - To chyba nie mogę odmówić - uśmiechnęła się do bruneta i przyjęła bilet. - Z chęcią zobaczę was w akcji.
    - Super! Bardzo, ale to bardzo się cieszę.
    - Ja też.
    - Nic się nie zmieniło z rozprawą? - zapytał David.
    - Nie. Odbędzie się w poniedziałek o godzinie 12 - odpowiedziała spokojnie i złapała go za dłoń. - Nie martw się. Będę tam z tobą - uśmiechnęła się, chcąc dodać mu otuchy.
    - Gdyby to wszystko było takie łatwe.. - mruknął cicho.
    Bał się tego, że Patricia będzie chciała odebrać mu wszystko. Nie martwił się o majątek, ale o córeczki, które tak bardzo kochał.
    - Wiem, że nie jest łatwe, ale zaufaj mi. Ja też przez to przechodziłam.
    - Wiem. I dlatego ci ufam - odpowiedział z lekkim uśmiechem na ustach. Wpatrywał się w jej oczy i usta, które tak bardzo chciał pocałować. Postanowił spróbować, więc zbliżył swoją twarz do jej i delikatnie musnął jej wargi. Zdziwił się, ponieważ Ria odwzajemniała pocałunek. - Przepraszam, nie powinienem - mruknął, kiedy się od siebie odsunęli.
    - Nie, to ja przepraszam. To dość niezręczna sytuacja..
    - Zgadza się. To ja sobie już pójdę. Do zobaczenia na meczu, ok?
    - Tak. Do jutra - odpowiedziała z uśmiechem na twarzy.
    Widok skrępowanego i zakłopotanego Villi rozbawił ją. Nie sądziła, że taki dojrzały mężczyzna będzie miał problem z pocałunkiem, który tak naprawdę nic nie zmieniał. Nadal pozostaną przyjaciółmi.

    Blondynka o kręconych włosach zapukała do drzwi od mieszkania swojego przyjaciela. David był od niej o wiele, wiele starszy, ale uwielbiała z nim rozmawiać. Potrafił ją pocieszyć, dać dobrą radę oraz rozśmieszyć do łez. Czuła, że jest jej drugim bratem.
    - Cześć, przystojniaczku! - zaświergotała, kiedy odtworzył jej drzwi. Szybkim krokiem weszła do środka i rozsiadła się na kanapie w salonie. - Coś taki milczący, Davidku?
    - Ja? Wydaje ci się.
    - Nie, nie wydaje. Nawet się nie przywitałeś, tylko pokiwałeś głową.
    - Nie jestem w nastroju do rozmów - odparł cicho i usiadł obok niej. - Może lepiej będzie jak pomilczę.
    - Chodzi o dziewczynki? A może o Patricię?
    - Nie.
    - Odnowiła ci się kontuzja?! - zapytała przerażona.
    - Też nie.
    - To o co chodzi? - jęknęła, spoglądając na jego twarz. David był wyraźnie smutny.. Widziała to w jego oczach. - Czyżby chodziło o Rię?
    - Pocałowałem ją.
    - I co?!
    - I myślę, że popełniłem błąd. Ona dopiero co się rozwiodła.. Ja sam muszę jeszcze poukładać swoje życie - westchnął zrezygnowany.
    Carmen nie rozumiała Villi. To, że ma przed sobą rozwód z Patricią nie oznacza, że nie ma się interesować innymi kobietami. Jego sąsiadka była piękną, mądrą i miłą kobietą, która idealnie by pasowała właśnie do niego.
    - David, nie bądź głupi! Jesteście dla siebie stworzeni!
    - Pleciesz głupoty, Carmen.
    - Nie, wcale nie. Byłam z nią dziś na spacerze i kiedy mówiłyśmy o tobie, to uśmiech nie schodził jej z twarzy - powiedziała zadowolona blondynka. - Mów sobie co chcesz, ale ja wiem swoje.
    - Sam nie wiem.. Zaprosiłem ją na jutrzejszy mecz.
    - Świetnie! To może podziałać - zachichotała cicho. - Myślę, że stworzycie wspaniałą parę.