Rozdział 2: Tęskonta zabijała go od środka.

 Cześć, kochane :)

Postanowiłam wrócić do blogów. Zdałam sobie sprawę, że lubię pisać i nie mam zamiaru od tego odchodzić. 

Obiecuje, że w kolejnym rozdziale dojdzie do spotkania tej dwójki :)

Rozdział z dedykacją dla Rated, która wykonala dla mnie ten cudowny szablon. Dziękuje Ci bardzo! :*

~*~

    Ria ubrała się w czarną spódnicę sięgającą jej do kolan, białą bluzkę z czarnym kołnierzykiem i czarne szpilki. Dobrała do tego czarną torebkę oraz srebrny zegarek, który spoczął na jej nadgarstku. Włosy spięła w gładkiego koka i była gotowa, by wyruszyć do sądu.
    Już dziś przestanie być żoną Charlesa.. Tak długo na to czekała, jednak teraz zaczynała odczuwać wielki smutek. Cieszyła się, że uwolni się od tyrana, ale z drugiej strony, to on był jej wielką miłością. Z nim przeżyła swoje najpiękniejsze chwile swojego życia.
    Weszła na salę stukając swoimi szpilkami. Wyprostowana, dumna, pewna siebie. Wiedziała, że wygra rozwód po tym wszystkim co przeszła. Chociaż jej mąż miał jednego z najlepszych adwokatów w mieście, to była pewna, że sąd będzie po jej stronie.
    Po czterdziestu minutach jej małżeństwo przestało istnieć, a szatynka z lekkim uśmiechem na ustach opuściła salę rozpraw. Poczuła na swoim ramieniu dłoń i odwróciła się do tyłu. Jej brązowym tęczówką ukazał się Charles w czarnym garniturze.
    - Ria.. Ja.. - mruknął, wpatrując się w jej twarz.
    Dopiero teraz zaczynał wszystkiego żałować. Żałował każdego słowa, które sprawiło, że cierpiała i każdego czynu, który sprawił, że czuła ból. Wiedział, że stracił ją na zawsze i nie potrafił się z tym pogodzić.
    - Nie mam czasu, Charles.
    - Przepraszam, kochanie. Nigdy nie chciałem cię zranić, naprawdę. Wiem, że to teraz brzmi śmiesznie, ale nie chciałem, byś się tak czuła - powiedział, podchodząc do niej bliżej.
    - Twoje słowa już nic dla mnie nie znaczą. Zniknij z mojego życia - warknęła.
    Chciała odejść, ale jakaś siła jej nie pozwalała. Stała i wpatrywała się w jego czarne oczy, które tak bardzo kochała. Nagle wszystkie uczucia, które do niego żywiła, wróciły ze zdwojona siłą, kiedy była blisko niego.
    - Zawsze będę cię kochał. I mam nadzieje, że kiedyś mi to wszystko wybaczysz.
    - Czy ty siebie słyszysz? Tego nie da się wybaczyć! Jesteś tyranem. Nie rozumiem, jak mogłam kochać kogoś takiego, jak ty.
    - Nie mów tak, Ria. Przecież było nam razem dobrze.
    - Było, czas przeszły - mruknęła i uśmiechnęła się lekko. - Cieszę się, że tutaj skończyliśmy. Żegnaj, Charles.
    - Nie zobaczymy się już więcej?
    - Wątpię. Ja zaczynam nowe życie, w którym nie ma dla ciebie miejsca - odpowiedziała, odwracając się od niego i kierując w stronę wyjścia.
    Czuła się wolna i co najważniejsze, szczęśliwa.

    Szatyn razem ze swoim przyjacielem, Carlesem wszedł do swojego mieszkania i rzucił torbę treningową w kąt. Puyol wszedł do kuchni, otworzył lodówkę i wyjął dwie butelki wody.
    - Pewnie, czuł się jak u siebie - mruknął Villa i zabrał od przyjaciela butelkę.
    Usiadł przy stole i przymknął oczy przypominając sobie jak kiedyś wracał do domu.. Witała go kochająca żona z dwójką cudownych córeczek i był cholernie szczęśliwy. A teraz? Wraca do pustego mieszkania ze swoim przyjacielem. W takich momentach czuł się samotny.
    - Nie myśl tyle, Guaje - mruknął roześmiany Puyol i rozsiadł się w salonie. - Pogramy w coś?
    - Nie. Wolę obejrzeć jakiś film - westchnął brunet i rozsiadł się obok przyjaciela. - Zaraz będzie leciała powtórka Zagubionych.
    - Ten serial się dawno skończył.
    - Wiem, ale lubię oglądać powtórki - odpowiedział i zabrał mu pilota. - Dziś będzie fajny odcinek!
    - Villa.. Nie mogę na ciebie patrzeć.
    - Wzajemnie - David pokazał mu język i przełączył na serial. - Stul pysk, bo nie lubię jak ktoś gada, gdy coś oglądam.
    - Przestań się wygłupiać! Widzę, że cierpisz z powodu Patricii i dziewczynek.
    - Ciągle mam nadzieje, że wrócą.
    - Ale nie wrócą, Guaje. Musisz ruszyć na przód, bo inaczej będzie z tobą źle.
    - Wiem, że wszyscy chcecie mi pomóc, ale ja muszę sam sobie z tym poradzić. A uwierz mi, to jest cholernie trudne - odpowiedział mu Villa, wyłączając TV.
    Kolejny raz wracał myślami do swojej rodziny. Tak bardzo brakowało mu dziewczynek, które były najważniejszymi osobami w jego życiu. Tęsknota zabijała go od środka.
    - Jestem twoim przyjacielem i nie pozwolę byś przez jedną kobietę przekreślił całe swoje życie. Jesteś świetnym piłkarzem, masz cudowne córeczki i to dla nich powinieneś wziąć się w garść, Guaje.
    - Pracuje nad tym - posłał mu lekki uśmiech i wstał z kanapy, kierując się do kuchni. - Jesteś głodny?
    - Tak. Zamów coś dobrego - mruknął Puyol i sięgnął po pilota. - Dobra, obejrzyjmy tych Zagubionych - powiedział sam do siebie i rozsiadł się wygodnie na kanapie.

    Siedząc na kanapie z kieliszkiem czerwonego wina wpatrywała się w walizki, które jeszcze kilka dni temu były puste. Było ich dokładnie sześć - ''Całe życie spakowane w kilku walizkach'' - pomyślała i uśmiechnęła się do siebie lekko. Była pewna, że to jest właśnie to, czego chce. Już jutro stąd wyjedzie i zacznie nowe życie. Lepsze.
    Zostawiała w Paryżu wszystkie wspomnienia, dobre i złe, które zawsze będą częścią jej życia. Czuła, że w stolicy Katalonii odrodzi się nowa Ria. Radosna, uśmiechnięta i pełna życie, gotowa stawić czoła każdym przeciwnością losu.
    Upijając łyka wina z kieliszka zauważyła wibrujący telefon, które leżał na małym stoliku obok kanapy. Sięgnęła po komórkę i przyłożyła sobie ją do ucha, uprzednio naciskając zieloną słuchawkę.
    - Cześć, Josephine - powiedziała, uśmiechając się lekko. - Co słychać?
    - Cześć. Wszystko w porządku. Jak rozwód?
    - Poszło dobrze. Już jutro mogę stąd wyjechać.
    - Nie jest ci żal opuszczać Paryż? Gdybyś poczekała kilka dni, to mogłybyśmy się jeszcze spotkać.
    - Odwiedzisz mnie w Barcelonie, kochana - odpowiedziała szybko.
    Nie chciała zmieniać swoich planów, bo wszystko było zapięte na ostatni guzik. Mieszkanie już na nią czekało, a do pracy miała się stawić za kilka dni.
    - Mam nadzieje, że zapoznam jakiegoś gorącego Hiszpana - blondynka się roześmiała, przywołując uśmiech na twarzy Rii. - Ty też sobie kogoś znajdź.
    - Nie. Na razie chce to wszystko odczekać, pobyć trochę sama.
    - Ria.. Zasługujesz na prawdziwą miłość, którą na pewno spotkasz w Hiszpanii. Nie możesz się bać nowych uczuć - mruknęła Josephine, która bardzo martwiła się o nowo poznaną panią adwokat.
    - Wszystko przyjdzie z czasem. Na początku chce się zadomowić i dużo pracować. Później mogę spotkać miłość mojego życia i urodzić gromadkę dzieci - zachichotała cicho, przypominając sobie swoje marzenia.
    Od zawsze chciała zostać mamą, ale niestety Charles nie chciał się zgodzić na potomka. Powtarzał, że mają czas, bo są jeszcze młodzi. Być może w Barcelonie będzie mogła spełnić swoje marzenie.
    - Skoro tego właśnie chcesz, to nie powinnam naciskać. Muszę już kończyć, kochana. Zadzwoń, jak będziesz na miejscu - blondynka pożegnała się i po chwili rozłączyła.
    Szatynka odłożyła telefon na stolik i sięgnęła po butelkę wina, by dolać sobie do kieliszka. Jej ostatni wieczór w Paryżu musiał być idealny, więc postanowiła poczytać książkę i delektować się winem.

    Samotne wieczory były dla Davida najgorsze. W jego głowie ciągle siedziały wspomnienia, a sen nie chciał nadejść. Kiedy kładł się spać zawsze wyobrażał sobie co by było, gdyby.. Lecz po kilku minutach wpatrywania w biały sufit zdawał sobie sprawę, że musi zapomnieć i żyć dalej. Jednak to wcale mu nie wychodziło.
    Dziś postanowił zmienić swoje życie. Przestanie rozmyślać o żonie, która go zostawiła. Postanowił usunąć ze swojego mieszkania wszystkie przedmioty, które przypominały mu Patricię. Wyrzucił ramki ze zdjęciami, ubrania i resztę innych rzeczy. Wiedział, że to już mu się do niczego nie przyda, a pomoże wrócił do prawdziwego życia. Musi zacząć żyć teraźniejszością, a nie przeszłością.