Rozdział 3: W życiu jest tak, że nigdy nie dostajemy tego, czego chcemy.

Heeej :) 

Przepraszam, że rozdział dopiero dzisiaj i że jest słabej jakości, ale ostatnio źle mi się piszę. Chyba mam za dużo na głowie. 

Zapraszam Was również na nowego bloga, którego piszę z trzema innymi autorkami. Trochę nienormalne opowiadanie z dużą dawką uśmiechu :)

SKAZANI-NA-SIEBIE

 

~*~

    Ria po trzygodzinnym locie dotarła do stolicy Katalonii. W Barcelonie panowała jesień, która była bardzo mroźna. Powiewał zimny wiatr i padał deszcz, co bardzo ją zaniepokoiło. Jak ona sobie poradzi ze swoimi walizkami w taką pogodę? I to na dodatek sama.
    Wsiadła do jednej z taksówek, które stały tuż przy lotnisku i oglądała zza szyby krajobraz Barcelony. Szatynka była pod wrażeniem tego miasta, chociaż w jej sercu na zawsze pozostanie Paryż. Po kilku minutach dotarła pod apartamentowiec, gdzie miała wykupione małe mieszkanko. Salon połączony z kuchnią oraz jadalnią, sypialnia, łazienka oraz ubikacja.
    - Dziękuję bardzo - powiedziała i podała kierowcy należność. - Miłego dnia!
    - Wzajemnie - odpowiedział, wychodząc z samochodu. Wystawił walizki z bagażnika i posłał jej lekki uśmiech. - Do widzenia.
    Ria stanęła przez walizkami i próbowała wymyślić sposób, by je przenieść do mieszkania. Jednak po kilku minutach ciągnięcia ich skapitulowała i usiadła na jednej z walizek. Nie zwracała uwagi na to, że jest zimno i pada deszcz. Była przekonana, że po jakimś czasie ktoś jej pomoże.
    - Przepraszam. Może pomóc? - usłyszała głos mężczyzny. Odwróciła się w jego stronę z lekkim uśmiechem. Stał przed nią niewysoki mężczyzna o ciemnych włosach, lekkim zaroście i charakterystyczną bródką pod dolną wargą. - Jestem David - dodał po chwili, wyczekując na jej reakcję.
    - Ria - powiedziała szybko, wstając z walizki. - Mieszka tutaj pan? - wskazała na budynek przed nimi. Brunet skinął twierdząco głową i zabrał stojące walizki do ręki. - Bardzo panu dziękuje. Naprawdę.
    - Drobiazg. Pod jakim numerem pani mieszka?
    - Osiem.
    - To koło mnie. Ja mieszkam pod siódemką - powiedział, uśmiechając się lekko. - Skąd się pani przeprowadziła?
    - Z Francji. I jestem Ria - posłała mu szeroki uśmiech. - A dokładniej to z Paryża.
    - To piękne miasto.
    - To prawda, ale potrzebowałam czegoś nowego.
    - Mam nadzieje, że ci się tu spodoba. Jakbyś czegoś potrzebowała, to jestem obok - powiedział, przystając obok drzwi do mieszkania szatynki. - Miłego dnia.
    - Jeszcze raz dziękuję. Miłego dnia - odpowiedziała, otwierając drzwi do swojego mieszkania.
    Na jej szczęście mieszkanie było już urządzone. Jej rozmowy telefoniczne z dekoratorką wnętrz nie poszły na marne, bo mieszkanie wyglądało idealnie. Wszystkie pomieszczenia były utrzymane w kolorach czerwieni, który jest jej ulubionym kolorem. Mieszkanie było perfekcyjne.

    Szatyn po ciężkim treningu wrócił do domu i położył się na kanapie, by przez kilka minut poleżeć i odpocząć. Musiał jeszcze ogarnąć mieszkanie, bo Alexis miał wpaść z Carmen. Przez kolejne minuty rozmyślał właśnie o swoim przyjacielu i jego podwójnym życiu. Miał dwie kobiety, które równocześnie kochał i ranił. To zaczynało go przerażać.
    Poczuł skurcz w brzuchu, co było znakiem, że zrobił się głodny i musi sobie zrobić szybki obiad, chociaż nienawidzi gotować. Zajrzał do lodówki, w której znajdował się kurczak oraz kilka jogurtów. Postanowił go usmażyć, ugotować ryż i zrobić sałatkę z warzyw, które leżały na jednej z półek.
    Po godzinie siedział przy stoliku w kuchni i pałaszował danie. Nie było ono zbyt smaczne, ale nie chciał narzekać.
    - Ale coś tu śmierdzi - usłyszał kobiecy głos, który należał do Carmen. - Cześć, Villa.
    - Hej - posłał jej lekki uśmiech i wrócił do konsumowania kurczaka. - Gdzie Alexis?
    - Miał ważną sprawę do załatwienia. I nie chce słyszeć jej imienia - powiedziała, wpatrując się w ścianę. - On mnie chyba nie kocha, Villa.
    - Miłość to dziwne uczucie. Na swój sposób na pewno kocha.
    - Chce, aby kochał tylko mnie. Jestem w stanie nawet powiedzieć o nas Carlesowi, tylko niech ją zostawi i będzie ze mną - mruknęła, siadając naprzeciwko niego. - Porozmawiasz z nim?
    - Carmen.. Ja nie potrafię uporządkować swoich uczuć, a mam dawać rady komuś innemu? On jest dorosły i wie, co robić. A ty musisz być cierpliwa i mu ufać.
    - Jak się czułeś, kiedy Patricia powiedziała ci..
    - Fatalnie. To była najgorsza chwila mojego życia - odpowiedział szybko.
    Pamiętał dokładnie ten dzień, w którym ich długoletnie małżeństwo legło w gruzach. On ją kochał, a ona tak po prostu go zraniła.
    - Przepraszam, nie powinnam o to pytać.
    - W życiu jest tak, że nigdy nie dostajemy tego, czego chcemy. Mogłem się domyślić, że coś się spieprzy, bo nie mogłem być ciągle taki szczęśliwy.
    - David.. - jęknęła, podchodząc do niego i przytulając go do siebie. - Chciałabym zobaczyć jeszcze twój szczery uśmiech, wiesz?
    - Już niedługo.
    - Kiedy?
    - Jak Zaida z Olayą u mnie będą - westchnął i wstał od stolika. Odłożył talerz do zlewu i spojrzał na blondynkę, która uśmiechała się lekko. - Wszystko się jakoś ułoży, nie? Ja zaczynam w to wierzyć.
    - Cieszę się, naprawdę - odpowiedziała cicho.

    Szatynka miała dość rozpakowywania swoich rzeczy i postanowiła pójść spać. Jutro czeka ją pierwszy dzień pracy i powinna być wyspana. Wzięła szybki prysznic, przebrała się w piżamę i położyła się do łóżka. Jednak nie mogła zasnąć. Wiedziała, że pierwsza w noc w nowym miejscu będzie ciężka, ale czuła zmęczenie. Jej ciało potrzebowało snu, a mózg, jak na złość odmawiał posłuszeństwa.
    W jej myślach ciągle krążył Charles, były mąż i wielka miłość przez którą musiała się przeprowadzić i zostawić ukochany Paryż. Powinna czuć do niego odrazę oraz nienawiść, ale w jej sercu nadal miał szczególne miejsce.
    Po godzinie, może dwóch, udało jej się w końcu zasnąć.

    Obudziła się o szóstej rano i szybko wskoczyła pod prysznic. Zjadła śniadanie, wypiła czarną kawę oraz przebrała się w rzeczy, w których chodziła do pracy. Przed wyjściem sprawdziła swoją teczkę i była gotowa.
    Po krótkiej, ale treściwej rozmowie z szefem mogła przygotować się do spotkania z jej pierwszym klientem w Barcelonie. Czekała na nią kolejna sprawa rozwodowa, której zaczynała mieć dość. Wszystko wskazywało na to, że ludzie nie są stworzeni do miłość, tylko do ranienia swojego bliźniego. I to wydawało się jej naprawdę okropne.
    Zrobiła sobie kawy i czekała na klienta, który miał kilka minut spóźnienia, lecz sekretarka pracująca w kancelarii uprzedziła, że to jest możliwe. Trzy minuty później w jej gabinecie zjawiła się znana twarz. Uśmiechnęła się lekko i spojrzała na bruneta.
    - Dzień Dobry. Miło cię widzieć, David.