Rozdzial 6: Nie masz się czego wstydzić.

    Witam :)

Przepraszam, że tak długo czekaliście na ten rozdział. Miałam go napisanego już bardzo dawno, ale zapomniałam o tym :)

NOWE ROZDZIAŁY: 

wzburzona-fala

amor-capricho

dema-millor

~*~

Szatynka po spotkaniu z Davidem w kancelarii udała się do fryzjera, by zmienić trochę fryzurę. Nie znała jeszcze Barcelony, więc wsiadła do taksówki i poprosiła o zawiezienie jej do najlepszego fryzjera w mieście. Kierowca po dziesięciu minutach zostawił ją w centrum miasta i wskazał salon fryzjerski. Ria udała się tam z nadzieją, że nie będzie musiała czekać, ponieważ w domu czeka na nią papierkowa praca.
    - Dzień Dobry - weszła do środka i zauważyła znajomą twarz. Jedną z fryzjerek okazała się blondynka, którą spotkała w sklepie. Była to przyjaciółka Davida. - Można na ścięcie? - zapytała, uśmiechając się do niej lekko.
    - Tak, proszę - odpowiedziała i wskazała jej krzesło, na którym może usiąść. - Czy my się czasem gdzieś nie widziałyśmy?
    - Poznałyśmy się dzięki Davidowi.
    - Właśnie.. Prowadzisz jego sprawę rozwodową, prawda? - zapytała blondynka, zabierając się do pracy.
    - Tak - odpowiedziała, posyłając jej lekki uśmiech. - Długo się znacie?
    - Trochę tak. Gra razem w klubie i reprezentacji z moim bratem.
    - Wydaje się fajnym facetem.
    - I taki jest. Ostatnio przechodzi trudne chwile, ale wszyscy staramy się mu pomóc - mruknęła, rozczesując włosy szatynce. - Jak ścinamy?
    - Jak uważasz. Zdaje się na ciebie - odpowiedziała ze śmiechem Ria.
    - Dobra. Kiedy się przeniosłaś?
    - Całkiem niedawno. Wcześniej mieszkałam w Paryżu.
    - Naprawdę? Ale super! Byłam tam kilka razy z chłopakiem.
    - Tak, to zdecydowanie miasto miłości - westchnęła szatynka. - Jednak jeśli mieszkasz tam na co dzień, to zaczynasz mieć dość tych wszystkich zakochanych, którzy przyjeżdżają.
    - Nigdy nie patrzyłam na to z tej strony. Pewnie masz rację - odparła z uśmiechem blondynka. - Podetnę włosy do ramion. Powinno pasować do rysów twojej twarzy.
    - Dobrze - szatynka pokiwała głową i przyglądała się Carmen, która była mistrzynią w swoim fachu.
    Po małej metamorfozie Ria poczuła się lepiej. Czuła, że jest wolna, inna, odmieniona i że zaczyna wszystko od początku w nowym miejscu, które coraz bardziej jej się podobało.
    - I jak ci się podoba Barcelona? - zapytała blondynka, kiedy Ria płaciła za usługę.
    - Jest piękna, jednak nie wszystko zdążyłam obejrzeć. Nie lubię sama spacerować - odpowiedziała, posyłając jej lekki uśmiech.
    - Jeśli chcesz, to mogę zostać twoim przewodnikiem.
    - Naprawdę? Było by super.
    - Dam ci moją wizytówkę i jeśli będziesz chciała, to zadzwoń - mruknęła Carmen i podała swoje namiary.
    - Dziękuję. Za fryzurę i numer - powiedziała szatynka i pożegnała się. - To do zobaczenia.

    Wieczorem do drzwi napastnika Dumy Katalonii zapukał Carles, który był wyraźnie zdenerwowany. Nie mógł zrozumieć dlaczego jego najlepszy przyjaciel przez cały czas okłamywał go i pomagał jego siostrze, by ta mogła mieć tajemnicze schadzki z Alexisem.
    - Cześć. Czekałem na ciebie - powiedział Villa, kiedy otwarł drzwi. Obrońca posłał mu groźne spojrzenie i wszedł do środka. - Coś się stało? - dodał po chwili.
    - Jak mogłeś mi to zrobić, David? - warknął, siadając na kanapie w salonie. - Przez cały ten czas robiłeś ze mnie głupka i okłamywałeś mnie!
    - O co ci chodzi?
    - Nie udawaj, dobra? Chodzi mi o Carmen i tego pajaca z Chile.. Niech tylko ja go dorwę! - krzyknął, wymachując rękoma. - Będziecie go zbierać szpachelką ze ścian w szatni.
    - Carles, uspokój się - powiedział spokojnie David. - Przepraszam za to wszystko, ale Carmen wyglądała na naprawdę szczęśliwą z Alexem. Błagali mnie, bym im pomógł.
    - Od kiedy moja siostra jest ważniejsza od naszej przyjaźni?
    - Chciałem jej pomóc.
    - Okazało się, że Alexis nie jest w stanie zostawić swojej dziewczyny. Carmen teraz cierpi!
    - Rozmawiałeś z nią? - zapytał, siadając obok przyjaciela. - Co powiedziała?
    - Wyznała mi całą prawdę, bo nie mogła już tego dłużej przede mną ukrywać. Tak bardzo mi jej szkoda..
    - Sanchez obiecał, że zostawi swoją dziewczynę i będzie z Carmen. Nie wiedziałem, że zachowa się, jak dupek - westchnął brunet.
    Nie rozumiał zachowania Chilijczyka, który zapewniał go, że kocha siostrę Puyola najbardziej na świecie. Uwierzył mu, bo sądził, że to, co mówi jest prawdziwe i że to właśnie on da Carmen szczęście.
    - Sądziłem, że powiesz mi o takich sprawach. Tu chodziło o moją siostrę!
    - Carmen jest już dorosła. Ona ma prawo wybrać chłopaka, z którym chce być.
    - Łatwo ci mówić, ale to ja jestem za nią odpowiedzialny - odpowiedział zły obrońca. - To moja jedyna siostra i chce dla niej, jak najlepiej.
    - Pozwól jej się sparzyć. Ona musi uczyć się na błędach.
    - Może i masz rację - odparł Carles, wstając z kanapy. - Ale nie rozumiem dlaczego mnie okłamywałeś!
    - Nie chciałem kłótni w drużynie. I teraz musisz mi obiecać, że zostawisz Alexisa w spokoju.
    - Ty chyba żartujesz?! Nigdy!
    - Nie mieszaj spraw prywatnych z zawodowymi. Możecie porozmawiać, ale na spokojnie i wszystko sobie wtedy wyjaśnicie. Nie ma sensu robić coś, czego można później żałować - David próbował wyjaśnić Puyolowi, ale zdawało mu się, że obrońca wcale go nie słuchał.
    - Teraz to na pewno masz rację. Muszę zachować się jak profesjonalista - mruknął Carles i uśmiechnął się lekko. - Dzięki, Guaje.
    - Jestem od pilnowania, abyś nie robił głupstw, nerwusie.
    - Dobra, dobra. Masz piwo? - zapytał, podchodząc do lodówki. - Poszukaj jakiegoś dobrego filmu, a ja zaraz przyniosę nam coś do picia.
    - Super - David posłał mu szeroki uśmiech i skierował się w stronę swojej kolekcji filmów na DVD.

    Ria nie zważając na mroźną jesień, która panowała w Barcelonie, postanowiła wystroić się na obiad z piłkarzem. Wybrała czarną sukienkę, blado różowe szpilki, czarny płaszcz oraz torebeczkę w serduszko.
    Kiedy ktoś zapukał do drzwi od jej mieszkania poczuła dziwne wirowania w brzuchu, ale nie zwróciła na to żadnej uwagi. Otworzyła drzwi, w których stał wystrojony David z szerokim uśmiechem na twarzy.
    - Cześć, Ria - powiedział, wpatrując się w szatynkę. - Ślicznie wyglądasz. Ścięłaś włosy?
    - Tak - odpowiedziała nieśmiało, wychodząc z mieszkania i zamykając drzwi na klucz. - Carmen mnie ścinała.
    - Od zawsze wiedziałem, że ma dziewczyna talent. Bardzo ładnie Ci w krótkich włosach - mruknął, nie mogąc przestać wpatrywać się w swoją sąsiadkę. - Naprawdę bardzo ładnie - dodał po chwili.
    - Dobra, dobra. Wystarczy tego dobrego, bo ty również świetnie się prezentujesz - puściła mu oczko i roześmiała się cicho. - Gdzie mnie zabierasz? - zapytała, kiedy siedzieli już w jego samochodzie.
    - Do najlepszej restauracji w mieście. Jest mała, ale bardzo ją lubię, ponieważ świetnie gotują i w ogóle mnie nie rozpoznają - powiedział, posyłając szatynce uśmiech. - Sama zobaczysz.
    - Już nie mogę się doczekać!
    Po kilkunastu minutach David razem z szatynką siedział już w restauracji, która przypadła do gustu Rii. Była to mała, przytulna knajpka, która znajdowała się kilka kilometrów za miastem. W lokalu było tylko kilka osób, które nie zwróciły uwagi na gwiazdę FC Barcelony.
    - Co podać? - zapytała kelnerka, która podeszła do nich kilka minut wcześniej z kartą menu.
    - Dwa razy danie dnia i coś do picia - odpowiedział David, spoglądając na kelnerkę. - Na razie to wszystko.
    - Okej. Dziękuję - mruknęła, odchodząc od ich stolika.
    Ria przyglądała się brunetowi, który przez kilkanaście sekund lustrował kelnerkę, która była bardzo młoda i śliczna. Pomyślała, że na pewno mu się spodobała i poczuła się bardzo niezręcznie.
    - Coś się stało? - usłyszała jego głos.
    - Nie. Tylko na chwilę się zamyśliłam.
    - Okej. Co w pracy?
    - Dużo pracy - uśmiechnęła się lekko, próbując nie zwracać uwagi na kelnerkę, która co chwilę kręciła się koło ich stolika. - Za dwa tygodnie masz pierwszą rozprawę rozwodową. Załatwiłam to dzisiaj.
    - Mam nadzieje, że to będzie ostatnia.
    - Masz duże szanse, aby to wygrać - mruknęła cicho.
    - Mamy - dodał, chwytając ją za dłoń. - Zaufałem ci i powiedziałem całą prawdę, chociaż to naprawdę nie było dla mnie łatwe. Nadal czuje się z tego powodu zawstydzony.
    - Nie masz się czego wstydzić.
    - Czy tobie zrobił coś takiego facet?
    - Nie. Zrobił coś o wiele gorszego - warknęła, przypominając sobie swojego byłego męża. -Charles to potwór, którego nie chce już więcej spotkać. Nigdy.
    - Mam nadzieje, że tak będzie - David posłał jej uśmiech, cały czas trzymając ją za rękę.
    - Ja też.
    Po tych słowach kelnerka przyniosła im talerze z jedzeniem i para wzięła się za pałaszowanie. Szatynka zauważyła, że ta kelnerka znów wędruje przy ich stoliku, wpatrując się w piłkarza. Być może rozpoznała go i chciała autograf lub po prostu jej się spodobał, co było bardziej prawdopodobne.
    - Pyszne jedzenie. Już dawno się tak nie najadłam - powiedziała Ria, kiedy skończyła jeść. - Muszę tutaj częściej przyjeżdżać.
    - Mam nadzieje, że o mnie nie zapomnisz.
    - Oczywiście, że nie. Jesteś świetnym kompanem do rozmów - odparła z uśmiechem na twarzy. - Możemy już wracać? Mam dużo pracy.
    - Pewnie.
    Po pół godzinie owa dwójka była już w swoich mieszkaniach i rozmyślała o dzisiejszym spotkaniu. David nie mógł zapomnieć o pięknym uśmiechu Rii, a szatynka utwierdziła się w przekonaniu, że piłkarz to naprawdę świetny facet.